Dürer Albrecht 1471-1528.

Grafik i malarz niemiecki. Urodził się w roku 1471 w Norymberdze, zmarł w roku 1528 w Norymberdze. Był najwybitniejszym przedstawicielem północnoeuropejskiego renesansu. Wiele podróżował po Europie. Był niezwykle uzdolnionym rysownikiem i pilnym obserwatorem natury. Grafika zajęła szczególne miejsce w jego twórczości. Dokonania, które zawarł on w swych miedziorytach, drzeworytach, suchorytach i akwafortach, stanowiły przełom w dziejach rytownictwa. Dzięki bogactwu treści, nowatorstwu form i technicznemu mistrzostwu swych rycin Dürer wyniósł grafikę na najwyższy poziom artystyczny. Jako pierwszy docenił też w pełni jej zalety. Możliwość powielania tej samej kompozycji pozwalała bowiem na rozprowadzanie odbitek po całej Europie, przyczyniając się do popularyzowania wzorów ikonograficznych, kompozycyjnych, a także treści ideowych. W mistrzowskim stopniu rozwinął technikę drzeworytu, w której powstał między innymi cykl Apokalipsa (rok 1498) oraz miedziorytu, gdzie do jego najwybitniejszych dzieł należy Rycerz, śmierć i diabeł (rok 1513) i Melancholia (rok 1514). Malował świadczące o wnikliwej obserwacji portrety, w tym wiele autoportretów. Dürer był najpierw uczniem swego ojca, złotnika, a następnie w roku 1486 Michaela Wolgemuta, malarza i drzeworytnika, właściciela dużego warsztatu malarskiego w Norymberdze. Mając trzynaście lat Dürer namalował swój portret z lustra i był to pierwszy znany autoportret w historii malarstwa europejskiego. Od roku 1490 artysta wiele podróżował. Studiował sztukę niderlandzką i włoską, następnie odwiedził Colmar, Bazyleę i Strasburg. W roku 1495 powrócił do Norymbergi. Podczas pobytu w Wenecji, poznał malarza Giovanni Belliniego. W roku 1520 wyjechał do Antwerpii, gdzie był malarzem nadwornym Karola V, króla Hiszpanii i Niderlandów.