|
Dr Anna Haratyk z Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego od dziecka pasjonuje się pisankami. Ma ich w domu… ponad 1000. Fascynacja z czasem zmieniła się w pasję kolekcjonerską. – Gdzie wyjeżdżam, tam rozglądam się za pisankami, niezależnie od pory roku. To taka trochę „pisankowa turystyka” – mówi. – Za najpiękniejsze, najciekawsze uważam pisanki wykonane techniką batikową w Karpatach Wschodnich – na Huculszczyźnie oraz na Bukowinie w Rumunii. W Polsce interesujące są na pewno te z Opolszczyzny, zdobione techniką rytowniczą. Mam też w zbiorach kilka kopii jajek Fabergé – „carskich” jajek, wyrobów o charakterze właściwie jubilerskim.
Źródło:
https://wroclaw.gosc.pl/doc/4562749.Z-tymotka-i-drzaczka
- Znajoma nauczyła
mnie malowania pisanek techniką
batikową, czyli „pisaną”. Polega ona na
„pisaniu” wzoru roztopionym woskiem na
skorupce jaja. Wzory rysowałem specjalnym
pisakiem zaopatrzonym w miniaturowy lejek, z
którego wosk spływa na skorupkę, którym
wykonuje się wzory tzw. łezkowe. Następnie
jajko zanurzałem w barwniku. Miejsca pokryte
woskiem nie zostają zafarbowane i w efekcie,
po usunięciu wosku, uzyskuje się jasny wzór
– w naturalnym kolorze skorupki – na
jednolitym, ciemniejszym tle - wspomina
Kazimierz uczestnik wystawy.
Święcenie pokarmów
Z Wielkanocą łączy się wiele tradycji i symboli. Najważniejszym z nich jest jajko. W starożytnych mitologiach było symbolem narodzin wszechświata, w chrześcijaństwie zaś symbolizuje nadzieję i źródło życia. Nie jest jasne, skąd pochodzi zwyczaj kolorowania jajek. Jedna z legend mówi, że Maryja, matka Jezusa, podarowała jajka rzymskim żołnierzom, aby ograniczyli okrucieństwo wobec jej syna. Łzy Maryi, które spadły na skorupki jaj, miały je zabarwić mnóstwem kolorów.
Baranek – symbol zaczerpnięty z żydowskiej Paschy, gdzie był ofiarą składaną Bogu – uosabiał nadzieje na przetrwanie stad owiec. Był symbolem łagodności, prostoty i cierpliwości. Dla chrześcijan stał się znakiem męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Zwyczaj święcenia pokarmów najpewniej związany jest z agapą – wspólnym śniadaniem spożywanym na zakończenie czuwania w dniu Zmartwychwstania. Łączy się również ze szczególnym kultem jedzenia po długim okresie postnym. Żywność była błogosławionym darem Boga, niezbędnym do życia. Obrzęd błogosławienia pokarmów znany jest w Kościele katolickim od VIII wieku. Początkowo pokarmy święcili wyłącznie biskupi, z czasem dopuszczono do tej posługi inne osoby związane z Kościołem, czyli kapłanów, diakonów i lektorów.
https://muzhp.pl/pl/c/2191/wielkanoc-historia-i-tradycja
|
