Bartolomé Estéban Murillo (1617-1682) jest jednym z największych mistrzów malarstwa hiszpańskiego XVII stulecia. Jego kariera toczy się w drugiej połowie tego wieku. Przedstawiciel baroku, działał w Sewilli, gdzie był jednym z założycieli akademii (1660), w twórczości podejmował tematykę rodzajową, np. dzieci ulicy oraz obrazy religijne o cechach wizyjno-ekstatycznych. Często przedstawiał św. Antoniego Padewskiego oraz Niepokalane Poczęcie NMP. Stworzył typ ikonograficzny, który przetrwał przez 300 lat i jest jednym z najbardziej popularnych wizerunków maryjnych, powszechnie naśladowanych i reprodukowanych. Opierając się na dziełach swych największych poprzedników, Murillo podąża swą własną drogą, tak wszakże by jego talent mógł służyć Bogu. Cechy jego warsztatu to delikatny światłocień, miękki modelunek, ciepły koloryt. Kościoły i klasztory Sewilli zamawiają u niego cykl ważnych obrazów; artysta staje się mistrzem w przedstawianiu tematów miłosierdzia i mistycznej ekstazy - a wszystko to w stylu stanowiącym oryginalne połączenie, głównie realizmu i wpływów szkoły weneckiej. Jego wizerunki Immacukaty, cechują się niezwykłą elegancją i głębokim wdziękiem, zapowiadają nadejście nowego stylu rokoko.
Murillo odnosi niebywały sukces artystyczny jeszcze za życia, zaś jego sława rychło przekroczy granice Hiszpanii. Dzieła tego artysty staną się wzorem dla wielu późniejszych malarzy.