Corot Camille Jean Baptiste (1796-1875), francuski malarz,
jeden z najwybitniejszych pejzażystów XIX w. W latach 1825-1828 we Włoszech. Przez Ch. Baudelaire’a uznany za przywódcę szkoły pejzażu. Wiosny i lata spędzał we Francji w plenerze, malując małe i spontaniczne szkice pejzażowe (m.in. z Bretanii, Burgundii, Fontainebleau i Normandii), zimy w pracowni w Paryżu, pracując nad obrazami przeznaczonymi na Salon. Współpracował z barbizończykami. Nauczyciel C. Pissarra i B. Morisot. Malarstwo Corota cechuje poetycki nastrój, wnikliwa obserwacja natury, ściszona kolorystyka i wibracja światła.
Początkowo malował słoneczne pejzaże z motywami architektury o kontrastowym, światłocieniowym modelunku bryły. W okresie dojrzałym powstawały melancholijne, idylliczne i intymne krajobrazy o przymglonym, srebrzystym kolorycie. W ostatnich obrazach posługiwał się techniką bliską impresjonizmowi. Łączył zalety klasycysty, romantyka i realisty.
(Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1973). |