Ewa Maria Poradowska - Werszler  ewapw@poczta.md4.pl
Profesor UAM WPA Kalisz, ASP Studium Podyplomowe, Wrocław Zajmuje się tkaniną klasyczną i eksperymentalną, papierem ręcznie przetwarzanym oraz techniką pastelu.

Zatrzymaj się, to przemijanie ma sens (Jan Paweł li „Tryptyk Rzymski")

Zatrzymajmy się dłuższą chwilę nad fenomenem twórczości Ewy Marii Poradowskiej - Werszler. Wyrosła ona z przeżyć i wyobraźni osoby wrażliwej na ciągłość bytu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. [ ] Osobowość Ewy Poradowskiej - Werszler, energia, zaangażowanie i sentyment jakie oddaje tkaninie artystycznej świadczą dobitnie o sile Jej twórczego zapału.
Poznawanie i doskonalenie tajemnicy materii tkaniny u Ewy Poradowskiej - Werszler na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zaowocowało cyklem dzieł inspirowanych architekturą gotyckich katedr. Opowiada on o odrodzeniu Wrocławia z wojennych zniszczeń. W pracach Tajemnica czasu, Fasady zwracają uwagę podniosłe rytmy pionów zawieszone między ziemią a niebem, zrównoważone w symetrii kompozycji i faktury głębokiego reliefu splotów. Naruszają one powierzchnię wgłębnie oraz wypukłe, zmieniają pulsacje świecenia, wprowadzają kontrast napięć dynamicznych.
Z kolei w cyklu „Opus Interrasile" z lat dziewięćdziesiątych na osnowę z perforowanych taśm będących wyznacznikiem czasu nakładają się wełniane wątki zaczerpnięte z naszej codzienności w magicznej grze światła i cienia. Przestrzeń wnętrza galerii można aranżować modularnymi, wertykalnymi elementami konstruując układy zależne od zawartości miejsca, oświetlenia oraz idei twórczej.
Kataklizm powodzi z 1997 roku we Wrocławiu dramatycznie dotknął rodzinę i dom Ewy Poradowskiej -Werszler. Podjęła Ona niemalże od początku trud tworzenia nowych bytów artystycznych decydując się wyłącznie na medium naturalnych surowców. Powstają cykle Isomodos, Lukarna, Porte Fenetre. Elementarne cząstki drgające atomy włókna poprzez wewnętrzne skupienia przekształcają się w nich w strukturę zwartą i monumentalną, emanującą spokojem zrównoważonych porządków. Współdziałanie przestrzeni i światła, raz promieniującego z wnętrza rozświetlającego mrok, w innym przypadku rozjaśniającego mroczne centrum staje się ważnym tematem metaforycznym i plastycznym w pracach z cyklu Lukarna.
Seria „Ślady" z lat 2002-2005 akcentuje ulotność czasu zatrzymanego w kadrze egzystencji. Oddechy ziemi (źdźbła, liście, trawy) umieszczone w mglistych, prostokątnych płaszczyznach rozpostartych rytmicznie w przestrzeni działają zmiennymi kształtami i naturalnymi barwami struktur. Przechodząc obok i pomiędzy nimi doświadczamy uczucia współistnienia. Każde z nas może zapisać własną historię przemijania i różnorodności odcieni i tonów. Tonów gładkich i lśniących, chropowatych i ekspresyjnych. W tym wypadku odniesienie do natury buduje u odbiorcy refleksje na temat elementarnych wartości.
Z kolei w intrygującej pracy „Palimpsest" z 2004 roku Ewa Poradowska- Werszler rozpina most pomiędzy przeszłością i teraźniejszością, biegiem czasu i historią. Wzajemne uwarunkowanie zdarzeń i relacji buduje nową treściowo znaczeniową rzeczywistość na bazie wcześniejszych zapisów pamięci i serca.
Najnowszy okres twórczy to poszukiwania w obszarze łączenia technik w eksperymentach projektowych. W realizacjach miniatur tkackich obrazy tkaniny stały się bardziej wyraziste, wykonywane są emocjonalnym gestem. W temacie Żywiołów dwuwymiarowa płaszczyzna pracy „Wiatr" w technice pastelu przeistacza się w reliefową kompozycję przestrzenną dzięki strukturom linearnych elementów prowadzonym swobodnym ruchem dłoni. Kontrastowość zestawień barwnych pogłębia się, często są to barwy o mocnym nasyceniu i walorze.
Sądzę że „duchowość" jest szansą na przetrwanie w dzisiejszej rzeczywistości a Sztuka i sposób koegzystencji Ewy Marii Poradowskiej - Werszler w naszej wspólnocie jest najlepszym przykładem takiego działania.

Prof. Jarosław Zduniewski, ASP, Łódź, Recenzja (fragment),
listopad, 2005