O "wyzwolocielach" z Armii Czerwonej wspomina Mikołaj jeden z uczestników uroczystości - Kiedy późnym wieczorem przyszli po mojego Ojca miałem 8. lat, dzisiaj mam 77, ale aresztowanie Taty na trwałe utrwaliło mi się w pamięci. Było dwóch cywilów i umundurowany milicjant (MO), po latach dowiedziałem się, że cywile to agenci z Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa w Rzeszowie. Ojciec został zabrany z domu tak jak stał w piżamie, bosy, został skuty i zniknął na prawie dwa lata. Dopiero po kilku miesiącach Mama dowiedziała się, że jest w więzieniu PUB w Rzeszowie. Był żołnierzem Batalionów Chłopskich, kiedy po wkroczeniu sowietów do Tarnobrzegu zorientował się, jaki to ustrój przynieśli „wyzwoliciele”, opuścił oddział BCh współpracujący na terenie wyzwolonym z oddziałami MO oraz LWP. Wyjechaliśmy a właściwie uciekliśmy na tzw. „zachód”, osiedliliśmy się w Bartoszowie koło Legnicy. Tato przez kilka miesięcy ukrywał się u swojej cioci w Chocianowie. Pamiętam jak opowiadał, że podczas okupacji przez ponad rok ukrywał się przed gestapo w kryjówce wydrążonej w sianie w stodole i dziwnym zrządzeniem losu również w wyzwolonej Polsce musiał ukrywać się tym razem przed komunalistycznymi „wyzwolicielami”. Rodzicom wydawało się, że tutaj można będzie ukryć się i rozpocząć nowe życie. Stało się jednak inaczej. Ojciec ujawnił się 9 kwietnia 1947 roku w PUB w Jaworze, korzystając z amnestii z 22.02.1947 r. skierowanej do żołnierzy i działaczy polskiego podziemia antykomunistycznego. Obietnic amnestyjnych nie dotrzymano. Zebrane w toku przesłuchań informacje posłużyły do późniejszych represji wobec ujawnionych i dotarcie do osób nadal prowadzących walkę. I to spotkało również mojego Ojca, jego samowolne opuszczenie oddziału nie zostało mu zapomniane i pod koniec 1954 roku został aresztowany. Z więzienia wyszedł na mocy amnestii z 15 kwietnia 1956 r. Po powrocie powiedział, że przeżył gehennę. Warto też pamiętać, że dla części polskiego podziemia niepodległościowego wiązało się to z dalszą walką, tym razem z sowieckim okupantem.

Jak zwykle od lat pamiętaliśmy o tym ważnym wydarzeniu, o którym należy przypominać szczególnie pokoleniu młodych Polaków. Dlatego w tym dniu pamiętajmy o wszystkich którzy zginęli w czasie II wojny światowej. Pamiętajmy także o ofiarach wszystkich późniejszych konfliktów, w szczególności obecnej wojny na Ukrainie. Nie zapominajmy, iż poza granicami Polski, wciąż giną niewinni ludzie… Wierzymy, że kolejne rocznice Narodowego Dnia Zwycięstwa będą obchodzone jak zwykle uroczyście i godnie.
Organizatorzy dziękują uczestnikom uroczystości, do zobaczenia w przyszłym roku.