Obchody Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych w Dzierżoniowie rozpoczęła manifestacja przed Pomnikiem Żołnierzy Wyklętych, gdzie przedstawiciele Obywatelskiego Ruchu Patriotycznego, Klubu Gazety Polskiej Dzierżoniów II, Ruchu Społecznego im. Lecha Kaczyńskiego, Prawa i Sprawiedliwości, Stowarzyszenia Młodych Patriotów oraz mieszkańcy, złożyli wiązanki kwiatów i zapalili znicze pamięci. To dzięki nim, niezłomnym społecznikom, w naszym mieście przywrócono pamięć o konspiracji, którą określamy mianem Żołnierzy Wyklętych, byli to żołnierze II konspiracji niepodległościowej o obliczu antykomunistycznym, w okresie do 1956 r. byli jedyną formacją walczącą o niepodległość i suwerenność Polski. Byli pomostem pomiędzy walką zbrojną narodu polskiego z totalitaryzmem niemieckim i sowieckim a rodzącą się opozycją społeczeństwa polskiego uwieńczoną Solidarnością.
To przy wsparciu logistycznym ORP, Klubu Gazety Polskiej i radnych PiS z inicjatywy pomysłodawcy byłego wiceministra MON, posła na Sejm RP z naszego okręgu Michała Dworczyka, wybudowano Pomnik Żołnierzy Wyklętych. Jest rondo Ich imienia oraz bardzo skromna alejka rtm. Witolda Pileckiego. Należy się im szczególne podziękowanie bo przez trudne lata od 1989 roku nie tylko przechowywali pamięć, ale starali się odbudować prawdę o Żołnierzach Wyklętych.
W uroczystości uczestniczył pan Robert Wrzosek (ur. 7 marca 1970 w Dzierżonowie) - aktor, reżyser, scenarzysta teatralny i filmowy.

Wicewojewoda Dolnośląski Jarosław Kresa, wygłosił przemówienie nawiązujące do wydarzeń związanych z działalnością i walką podziemia antykomunistycznego. Przypomniał o rostrzelanych żołnierzach Armii Krajowej, straconych w dzierżoniowskim więzieniu: egzekucje odbyły się w dwóch terminach. Jerzy Kaszyński razem z Jerzym Pizłą zostali straceni 17 stycznia 1947 r., po skazaniu 7 grudnia 1946 roku. Bardzo krótki był zatem okres dzielący ogłoszenie wyroku od jego wykonania. Mieczysław Jeruzalski natomiast został skazany 20 grudnia 1946 r., a stracony 19 lutego 1947 r., czyli miesiąc po egzekucji Kaszyńskiego i Pizły. Po czym przeszliśmy na cmentarz parafialny. Przed Obeliskiem upamiętniającym rozstrzelanych pomodliliśmy się o spokój ich dusz, modlitwą "Wieczne odpoczywanie racz dać Im Panie...". Amen.

Stworzona i kontrolowana przez bolszewików Polska Ludowa nazwała ich „bandami reakcyjnego podziemia”. Tropieni po lasach, więzieni i mordowani w katowniach Urzędu Bezpieczeństwa oraz Informacji Wojskowej, bohatersko walczyli przez kolejnych kilka lat. Nierówna, skazana na niepowodzenie walka patriotów z „ludową” władzą trwała jeszcze w latach pięćdziesiątych XX w. Uznaje się, że ostatnim żołnierzem niezłomnym, który zginął z bronią w ręku, był zastrzelony 21 października 1963 r. Józef Franczak „Lalek”. Mimo agresywnej, oficjalnej propagandy komunistycznej, która wprost określała żołnierzy niezłomnych jako bandytów, odzyskali oni należyte, godne i trwałe miejsce w polskiej historii. Trzeba jednak zaznaczyć, że był to proces długotrwały i często bardzo bolesny.
Szczątki wielu bohaterów, jak gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”, rtm. Witolda Pileckiego czy ppor. Zdzisława Badochy „Żelaznego”, dotąd nie zostały odnalezione. Ich formalna rehabilitacja była możliwa dopiero po 1989 r.

Nazwa „Żołnierze Wyklęci” została po raz pierwszy użyta w 1993 r. w tytule wystawy „Żołnierze Wyklęci – antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r.”, autorstwa Leszka Żebrowskiego. Wcześniej uczestników partyzanckiego ruchu określano jako „żołnierzy drugiej konspiracji” lub „Żołnierzy Niezłomnych”. (Źródło: https://straznarodowa.org/)
Manifestacja zakończyła się odmówieniem modlitwy w intencji pomordowanych Żołnierzy Niezłomnych.

WSPÓLNI BOHATEROWIE – WSPÓLNA ODPOWIEDZIALNOŚĆ

„Gdy zapłonął nagle świat, bezdrożami szli przez śpiący las.
Równym rytmem młodych serc niespokojne dni odmierzał czas.
Gdzieś pozostał ognisk dym, dróg przebytych kurz, cień siwej mgły.
Tylko w polu biały krzyż nie pamięta już, kto pod nim śpi..."
– przez wiele lat taka była smutna rzeczywistość. Wyklęci doczekali się wreszcie czasów, gdy pamięć o Nich odżyła. Pielęgnujemy ją i chcemy szerzyć tak daleko, jak tylko się da. To nasz obowiązek wobec tych, którzy poświęcili wszystko dla naszej przyszłości.
"Niezłomnym winni jesteśmy nie tylko pamięć".
"Winni jesteśmy im kontynuację ich dzieła, które zmierzało ku temu, aby Polska była wolna, niepodległa, demokratyczna, ale także silna, bezpieczna i dostatnia". Pamięć jest niewygodna szczególnie dla środowisk lewicowych, ponieważ wokół pamięci o Żołnierzach Wyklętych powstają całe środowiska młodych Polaków zainteresowanych tą historią, krzewieniem patriotyzmu i poszukujących wśród Żołnierzy Niezłomnych wzorców do naśladowania.

I na koniec stosunek wobec Żołnierzy Wyklętych jest sprawdzianem stosunku do polskiej niepodległości i suwerenności, a nie kwestią tych czy innych poglądów politycznych.
Wieczna cześć i chwała Bohaterom!