„Marzyłem od dawna, by powstał film o Kresach. Po napisaniu powieści Repatrianci w latach 80-tych zgłosiło się do mnie dwóch znanych reżyserów. Zorientowałem się jednak, że nie mają dostatecznego przygotowania i wiedzy, by taki film nakręcić. Trzeba było potencjału intelektualnego mogącego ogarnąć i przedstawić całe spektrum zjawisk społecznych, historycznych, politycznych, moralnych, psychologicznych, religijnych i wszystko to scalić. A oni nie dawali gwarancji. Musiałem poczekać na nowe pokolenie. No i pojawiło się to nowe pokolenie. Na horyzoncie znalazł się wybitny artysta (…) Wojciech Smarzowski. Niektóre jego filmy już znałem wcześniej, m.in. bardzo dobrą Różę, Dom Zły i Wesele. Uznałem, że z reżyserem, który porywa się na ukazywanie wielkich ludzkich dramatów i potrafi sobie z tym poradzić, a ponadto bezwzględnie tropi prawdę, warto porozmawiać” - powiedział w swoim wystąpieniu pisarz.
- Czystki etniczne prowadzone przez Ukraińców rozpoczęły sie po napaści 17 września 1939 roku Sowietów na Polskę. To był "nóż wbity w plecy" - dodał Stanisław Srokowski.

Sprawcami Zbrodni Wołyńskiej były Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów – frakcja Stepana Bandery, podporządkowana jej Ukraińska Powstańcza Armia oraz ludność ukraińska uczestnicząca w mordach polskich sąsiadów. OUN-UPA nazywała swoje działania "antypolską akcją". To określenie ukrywało zamiar, jakim było wymordowanie i wypędzenie Polaków. Za przeprowadzenie ludobójczej czystki etnicznej na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej na polskiej ludności cywilnej bezpośrednią odpowiedzialność ponosi główny dowódca UPA, Roman Szuchewycz.(PAP)

Zbrodnie na Polakach dokonywane były niejednokrotnie z niebywałym okrucieństwem: ludzi palono żywcem, wrzucano do studni, używano siekier i wideł, wymyślnie torturowano ofiary przed śmiercią; gwałcono kobiety.
Badacze obliczają, że tylko tego jednego dnia, 11 lipca, mogło zginąć ok. 8 tys. Polaków – głównie kobiet, dzieci i starców. Akcja UPA była kulminacją trwającej już od początku 1943 r. fali mordowania i wypędzania Polaków z ich domów, w wyniku której na Wołyniu i w Galicji Wschodniej zginęło ok. 100 tys. Polaków. Pomordowani zostali pochowani bez należytego obrzątku w zbiorowych mogiłach. Zdumiewające jest to, że do dzisiaj nie ma zgody Ukraińców na ekshumację i godny pochówek bestialsko pomordowanych Polaków. Ukraina jest jedynym krajem, w którym Polacy nie mogą prowadzić ekshumacji i upamiętniać swoich rodaków. W ocenie Isakowicza-Zalewskiego, wprowadzony przez ukraiński IPN zakaz poszukiwań i ekshumacji szczątków polskich ofiar wojen i konfliktów na terytorium Ukrainy jest "barbarzyństwem, ponieważ w cywilizowanym świecie każda ofiara ma prawo do pochówku".

Z inicjatywy posła PiS Michała Dworczyka, 11 lipca, na mocy uchwały Sejmu RP z dnia 22 lipca 2016 roku, został ustanowiony Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa na Kresach Wschodnich II RP. W uchwale Sejm oddał hołd ofiarom mordów na obywatelach II Rzeczypospolitej (Polakach, Żydach, Ormianach, Czechach i przedstawicielach innych mniejszości narodowych), dokonywanych w latach 1943-1945 przez ukraińskich nacjonalistów z szeregów OUN, UPA, SS-Galizien i innych formacji.