Zofia Cupak przyjechała do Dzierżoniowa w 1966 roku po ukończeniu studiów polonistycznych w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Pierwszym miejscem pracy w Dzierżoniowie była Szkoła Podstawowa nr 9, następnie Powiatowy Wydział Oświaty, w którym pracowała jako wizytator języka polskiego. W 1975 roku objęła stanowisko dyrektora do spraw pomocy społecznej przy Zespole Opieki Zdrowotnej. Organizowała i tworzyła pracę Dziennego Domu Pomocy Społecznej w Dzierżoniowie, który powstał w 1977 roku  jako jeden z pierwszych w Polsce.

Po uzyskaniu specjalizacji I i II stopnia z organizacji pomocy społecznej  w Centrum Medycznym w Warszawie Zofia Cupak została jedną z pierwszych specjalistek w tej dziedzinie.  Przez całe życie zawodowe, czyli do roku 2007,  pracowała w Ośrodku Pomocy Społecznej w Dzierżoniowie. Była cenionym samorządowcem; radną i wiceprzewodniczącą Rady Miejskiej Dzierżoniowa w latach 1994-1998, wiceprzewodniczącą Rady Powiatu Dzierżoniowskiego w latach 1998-2002, radną Rady Powiatu Dzierżoniowskiego w latach 2002-2006. W uznaniu jej zasług, podkreślając postawę i zaangażowanie na rzecz Dzierżoniowa, Kapituła Medalu uhonorowała Zofię Cupak Medalem za Zasługi dla Miasta Dzierżoniowa - czytamy w serwisie informacyjnym Urzędu Miasta.

Wspomnienie śp. Zofii.
Świętej Pamięci Zofię miałem przyjemność poznać w latach 80-dziesiątych ubiegłego wieku. Pani Zosia, bo tak przez kilka lat zwracałem się do Niej, była wyjątkową osobą, przez całe życie realizowała swoją misję, pomocy bliźnim. To do Niej przychodzili ludzie biedni, samotni, zagubieni i nieszczęśliwi. Wiedzieli, że Pani Zosia ich wysłucha, wskaże wyjście z trudnej sytuacji i pomoże rozwiązać problemy. Nigdy osobę potrzebującą nie spotkała odmowa, zawsze Pani Zosia obdarzała podopiecznych ciepłem, miłością i wyjątkową życzliwością. Dzisiaj kiedy wspominam tę wspaniałą kobietę mogę z całą pewnością powiedzieć, że przykazanie "Miłuj bliźniego swego jak siebie samego" było dewizą śp. Zofii, którą z powodzeniem realizowała przez całe swoje życie.
Pomaganie innym w życiu dokonuje się przez dialog wynikający z prawdziwego spotkania osób. Prawdziwe spotkanie jest obecnością osób na siebie otwartych, obdarzających się wzajemnym szacunkiem, zaufaniem i życzliwością. Z takiego spotkania każdy odchodzi ubogacony. Pomaganie poprzez dialog jest wyrazem czynnej miłości bliźniego, jest formą bycia dla drugiego. Jest zgodą na to, aby w spotkaniu drugi człowiek nie bał się być sobą w prawdzie i bez lęku. Takie spotkanie miałem z Zosią kiedy zdiagnozowano u mnie raka - wspomina Kazimierz. To Ona po operacji wspierała mnie i wskazywała drogę do urzędów i instytytucji w których należało załatwiać sprawy związane z moim kalectwem. Zosia miała wyjątkową cechę, posiadała sztukę słuchania, chciała i umiała docierać do wewnętrznego świata rozmówcy - dodaje Kazimierz.

Wieczny odpoczynek racz Jej dać, Panie,
A światłość wiekuista niechaj Jej świeci.
Niech odpoczywa w pokoju wiecznym.
Amen.
Cześć Jej pamięci!