Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy) Warszawa 1885 - Jeziory na Polesiu 1939 W latach 1905-1910 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem P. Gauguina i Wł. Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Jego twórczość malarska odbiegała wszakże od założeń formistycznych, prezentując w obrazach o szokujących tytułach swoistą odmianę ekspresjonizmu, ów niepokojący i natychmiast rozpoznawalny styl, wymykający się ścisłym klasyfikacjom. Rok 1919 przyniósł nowe Nowe formy w malarstwie zawierające wykład Witkiewiczowskiej ontologii, estetyki Czystej Formy, historiozofii i praktyki malarskiej. Uzupełnieniem i rozszerzeniem były Szkice estetyczne z 1922 r. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych obrazów. Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo, niemal bezpośrednio po otrzymaniu wiadomości o przekroczeniu wschodniej granicy Polski przez Armię Czerwoną.