Velázquez Diego Rodriguez de Silva y Malarz hiszpański. Urodził się w roku 1599 w Sewilli, zmarł w roku 1660 w Madrycie. Był najwybitniejszym malarzem hiszpańskim XVII stulecia. W roku 1623 został nadwornym malarzem Filipa IV w Madrycie. Namalował tam liczne portrety rodziny królewskiej, a także kilka obrazów religijnych, scen rodzajowych i malowideł o innej tematyce. Ocenia się, że liczba jego obrazów (które podpisywał nazwiskiem Diego Velasques lub Diego de Silva Velasquez) nie przekracza 170. Jego pierwszym mistrzem był Francisco de Herrera. Następnie uczył się pod kierunkiem Francisco Pacheco, z którego córką, Juaną, ożenił się w 1618 roku. Jego pierwszymi dziełami, namalowanymi w Sewilli, były bodegones, "obrazy kuchenne". Przedstawiały one postaci chłopów i starannie, szczegółowo przedstawione detale martwej natury, wykazujące silny wpływ "naturalizmu" Caravaggia, np. Chrystus w domu Marty i Marii (National Gallery, Londyn), Kucharz (National Gallery of Scotland) oraz Water Carrier (Apsley House). W 1622 roku artysta wyjechał na krótko do Madrytu. W rok później został wezwany przez ministra króla Filipa IV, Olivaresa i został mianowany nadwornym malarzem króla. Prawdziwą sławę przyniósł mu obraz Los Borracho z 1629 roku. W tym okresie Velazquez poznał w Madrycie Rubensa. W latach 1629-1631 przebywał we Włoszch. Studiował i kopiował dzieła wielkich mistrzów weneckich w Wenecji, a następnie pojechał do Rzymu i Neapolu, gdzie poznał Riberę. Powstało wówczas również wspaniałe Poddanie Bredy (Las Lanzas) (Prado), namalowane dla upamiętnienia zakończonego sukcesem oblężenia Bredy przez Spinolę. Drugi wyjazd Velazqueza do Włoch (w celu zakupu obrazów i zgromadzeniu informacji przydatnych dla utworzenia planowanej Hiszpańskiej Akademii Królewskiej) zaowocował jego portretem Innocentego X, wspaniałym szkicem pejzażu ogrodów Villa Medici (Prado) oraz malowidłem Wenus ze zwierciadłem (National Gallery, Londyn), w którym próbował naśladować Tycjana. W ostatnich latach życia namalował niewiele obrazów. Jego portrety drugiej żony Filipa IV, Marianny Austriackiej oraz infantki Małgorzaty łączą w sobie subtelną kolorystykę z pełną rozmachu kompozycją.