Tiziano Vecellio Malarz włoski. Urodził się około roku 1487 w Pieve di Cadore, zmarł w roku 1576 w Wenecji. Tworzył w Wenecji. Był jednym z największych malarzy renesansu. W 1533 roku został nadwornym malarzem Karola V, świętego cesarza Rzymu, którego syn, król hiszpański Filip II, został późnej mecenasem artysty. Tycjan namalował liczne portrety, malowidła religijne i sceny mitologiczne, m.in. Bachusa i Ariadnę (1520/23 - National Gallery, Londyn), Wenus i Adonisa (1554 - Prado, Madryt) oraz Piétę (1575 - Accademia, Wenecja). Urodził się w górzystym rejonie Alp Weneckich (z którego, jak się wydaje, czerpał często tło swych pejzaży). Jako dziewięcioletni chłopiec został terminatorem u weneckich twórców mozaik (Zuccatich), a następnie był uczniem Giovanniego Belliniego i Giorgiona.  Uważa że Tycjan dokończył nieukończone za życia obrazy Giorgione, np. Koncert (Galeria Pitti). Wychodząc od zmysłowych i poetyckich sugestii Giorgiona, Tycjan wykształcił wkrótce swój własny styl. Do jego najsłynniejszych wczesnych dzieł należą Miłość niebiańska i miłość ziemska (Rzym, Borghese), L'Homme au Gant (Luwr), Christ and the Tribute Money (Drezno) oraz Flora (Uffizi). Od około 1518 roku, jego europejska sława rosła nieprzerwanie. W 1522 roku powstał arcydzieło Bachus i Ariadna. Do tego samego okresu twórczego Tycjana należą wspaniałe dzieła religijne: Wniebowzięcie (Kościół Frari, Wenecja) oraz Złożenie do grobu (Luwr). W 1533 roku został przedstawiony cesarzowi Karolowi V, który pozował mu do portretu. Tycjan był wówczas malarzem o międzynarodowej sławie, a władcy konkurowali między sobą o jego "poetyckie kompozycje", czy też "poezje" (jak nazywał swe sceny mitologiczne, wypełnione okazałymi nagimi postaciami) oraz o jego portrety. Tworzył w licznych ośrodkach: w Wenecji, gdzie w 1537 roku namalował Bitwę pod Cadore (obraz ten spłonął podczas pożaru w 1577roku ), w Mediolanie, gdzie przebywał z cesarzem w 1541 roku, w Rzymie w 1545 roku na zaproszenie papieża oraz w Augsburgu w 1548 roku, gdzie namalował portret króla hiszpańskiego, Filipa. Jesień jego twórczości zaowocowała dziełami emanującymi głębokim uczuciem i odznaczającymi się znakomicie udoskonaloną techniką malarską. Jego metoda malowania była złożona i przemyślana. Na jednolity podkład o barwie czerwonej ziemi nakładał chłodniejsze odcienie, stosując tu i ówdzie glazurę o przejrzystej barwie.