Henryk Hektor Siemiradzki (ur. 24 października 1843 w Biełgorodzie koło Charkowa, zm. 23 sierpnia 1902 w Strzałkowie) - polski malarz, przedstawiciel akademizmu w polskim malarstwie. Jego rodzicami byli Hipolit i Michalina z Pruszyńskich. Ojciec Henryka był wysokim oficerem armii carskiej, jednak dzieci zostały wychowane w tradycji polskiej, katolickiej. Na życzenie ojca ukończył studia przyrodnicze w Petersburgu, następnie jednak rozpoczął studia malarskie. W 1871 ukończył studia i uzyskał 6-letnie stypendium rządowe. Wyjechał do Monachium, odwiedzając po drodze po raz pierwszy w życiu Kraków. W Monachium spotkał wielu polskich malarzy a wśród nich Józefa Brandta i Stanisława Witkiewicza. W 1872 wyjechał do Włoch. Zwiedził Wenecję, Florencję, Neapol, miał okazję zobaczyć wybuch wulkanu Wezuwiusz, oraz Rzym, gdzie zamieszkał w pobliżu Placu Hiszpańskiego. W 1873 ożenił się ze swoją 18-letnią kuzynką Marią Pruszyńską z Koroleszczewicz nad Świsłoczą. Mieli czworo dzieci. W 1876 rodzina Siemiradzkich zamieszkała we własnej willi. W 1884 kupił dworek w Strzałkowie k. Radomska, gdzie przez wiele lat spędzał tu wraz z rodziną letnie wakacje. W 1901 zachorował, stracił mowę. Jesienią spotkał się jeszcze w Łodzi z Henrykiem Sienkiewiczem. Na krótko przed śmiercią, za zgodą lekarzy, wyjechał do Strzałkowa i tam zmarł. Był członkiem wielu akademii europejskich. Tematykę swych dzieł czerpał z antyku. Malował monumentalne, teatralne kompozycje. W 1879 ofiarował obraz Pochodnie Nerona miastu Kraków, jako pierwszy obraz do krakowskiego Muzeum Narodowego. Był autorem wielu obrazów a także kurtyn teatrów w Krakowie (1896) oraz we Lwowie (1900). Pochowany w krypcie zasłużonych na krakowskiej Skałce.