Rembrandt Harmenszoon van Rijn urodził się 15 lipca 1606 r. w Leiden, Holandia. Wybitny holenderski malarz, przedstawiciel malarstwa flamandzkiego w XVII wieku, niezwykły autoportrecista w historii malarstwa. Jego obrazy cechuje duża głębia, bogactwo kolorów, niezwykle trafna ocena przestrzeni i światłocienia. "Mistrz cienia i półcienia". Jego liczne autoportrety ukazują jego cechy charakteru. Jego rysunki stanowią arcydzieła pracy nad grą światła i cienia. Zmarł 4 października 1669 r. w Amsterdamie. Rembrandta doceniono w pełni dopiero w poł. XX w., głównie dzięki wielkim wystawom. W długiej działalności artysty wyróżnia się cztery okresy: młodość spędzona w Lejdzie (do 1631), szczęśliwy okres pobytu w Amsterdamie, na który przypada małżeństwo z Saskią van Uylenburgh (1632-1643), okres dojrzałości twórczej (do 1656) i najbardziej fascynująca twórczość późna (od 1657 do śmierci). Rembrandt kształcił się u J. van Swanenburga w Lejdzie, a następnie u P. Lastmana w Amsterdamie (1620-1623). W okresie lejdejskim realizował głównie tematykę biblijną oraz portrety. Płótna te dowodzą przyswojenia przez Rembrandta światłocieniowego stylu Caravaggia.